Gerçek Edebiyat

Hayır, hiç de uzak değildi Ankara.

Tiyatrosu, sineması, söyleşi ve panelleri bir yana dönemin birbirinden seçkin onlarca kitabıyla taşraya göz kırpıyor; başkent olmanın olanca ağırbaşlılığıyla  bizleri de kucaklıyordu. Hani tıpkı o çocuk şarkısındaki gibi gitmesek de görmesek de  bizimdi Ankara.

Henüz kimseyle tanışmasak bile mektuplarımızla oluşturulmuş nice dostluklar, dostlar vardı.

Kuşağımın birçok bireyi gibi ben de hayallerimi sıcak tutarak okuyor, okuyor, okuyordum.Elbet bir gün yolum Ankara’ya, İzmir’e İstanbu’a da düşecek yapıtlarını hayranlıkla okuduğum kimi yazarlarla tanışıp  akıl alacaktım. ( Ama belki de mutlu bir rastlantı,  uzun süre kimselerle tanışma olanağım olmadı.)

Anımsatmama gerek var mı bilmiyorum: Varlık, Dönemeç, Oluşum, Yazko Edebiyat, Yarın gibi dergilerin yanı sıra Sivas’ta, Malatya’da, Manisa’da  birbirinden daha nitelikli dergiler çıkıyor sanat edebiyat tutkunu bir avuç insana umut oluyordu.

Sonra, SESİMİZ.

Benim için Ankara’nın hem giriş hem çıkış kapısı olan sesimiz: Ekmeğimi tuzuna bandırdığım bereketli  sofra. Öykümüzün en güçlü seslerinden Cemil Kavukçu’nun öykülerini belki de ilk yayımlayan dergi. Bu  onuru  her zaman incelikle  taşıyan Hasibe  Ayten. Evet, evet Hasibe Ayten. Sesimiz’in tüm yükünü o bitip tükenmez enerjisiyle üstlenen Hasibe Ayten. (Benim kırk yıllık dostum, sevgili arkadaşım Hasibe.)

Vecihi Timuroğlu, Cemal Süreya, Hüseyin Atabaş, Hasan Hüseyin adını sayamadığım daha nice isimle yıllar yılı aynı ortamı paylaşmış bir güzel kadın Hasibe. Oturup kalktığımız insanlarla yaşadığımız etkileşimi, onların düşünce dünyamızdaki rollerini yadsıyabilir miyiz?

Kaldı ki Hasibe Ayten’in algısı sonuna dek açıktır; çoğulcu dünyasında her anı edebiyata adanmış bir ömürdür onunki. Kendi deyişiyle yazacak olursam, Ey Ömrüm adındaki şiirinde belirttiği gibi severek yaşadım seni ey ömrüm’dür onun ömrü. Hem nasıl severek yaşanmış bir ömür; zaman zaman tanığı değil miydim; Tandoğan’da ve Oran’daki evinde,  eşsiz konukseverliği bir yana; çalışma masası, kitapları seçkin tablolarıyla  içimi ısıtmadı mı günler günü.(Sahi ellerinle beslediğin onlarca güvercin, gagalarında barış sembolü  zeytin dallarıyla  pencerenin camını tıklatıyor mu yine?Ah Hasibe, nedir bu kıran kırana savaş; onca acı, onca zulüm  hala doyurmadı mı, paranın  hükümdarlarını…….)

Ömür demiştim değil mi? Öyle sanıyorum ki nasıl istediyse o şekilde yaşadı Hasibe. Ama  az önce de değindiğim gibi bireyci değil çoğulcuydu; yoksa Hayat Kısa Kuşlar Uçuyor adlı kitabına aldığı onca anı gün ışığına çıkabilir miydi?

Onun Şiirden Damlayan Mektuplar adlı yeni kitabına göz atmak bile yetiyor. Kitapta yer alan birbirinden değerli adları sıralamanın çok da anlamı yok. Olması gereken  kitabın edinilmesi değil midir? (Sosyal medyanın okumayı gerilettiği söyleniyor iyi ama ne zaman büyük bir çoğunluğun ilgi alanında oldu edebiyat.)

Dikende Gül Uyanır’dan mı söz etmeliyim, Sevgi İklimi’nden mi, Suların Kucağı'ndan mı? Hangi kitabından söz etmeliyim Hasibe’nin gerçekten bilemiyorum.Ama nasıl anmam Dikende Gül Uyanır’daki çığlık gibi, çağrı gibi  şu dizeleri:

Uyansanız gayri/Geceler çocuklarımızı/ vuruyor
Nice/Canlarımız/Geçip gidiyorlar/ Gülmeyi/ bilemeden

 Ve İşte Kar Güzeli. Hasibe’nin imzalayıp adresime yollamak inceliğinde bulunduğu şiir kitabı.

Okudukça günümü ışıtan şiirler.  Peki, birbirinden alımlı  resimlere ne demeli;  kendi  imzasını taşıyan resimler, ya da cıvıl cıvıl tablolar. Renklerin doğayı kıskandıracak canlılığı içimi açtı vallahi. Şiirle resmi  ustalıkla yan yana düşürmüşsün ya aşk olsun sana Hasibe. (Zaten cıvıl cıvıl bir kadın değil midir Hasibe?)

Madem ki Cemal Süreya’nın dillerden düşmeyen dizesiyle yola çıkmış, bir Cemal Süreya dizesi de benden. Bir çağrışım: İyi kalpli üvey ana’nın öz kızıdır Hasibe Ayten.Bir bakıma da Ankara’dır benim için.

İyi ki varsın Hasibe. Sen ve senin gibilerle güzel dünyamız.Teşekkürler sana.

Şükran Farımaz

GERCEKEDEBİYAT.COM