Gerçek Edebiyat

Öyle çiçeklerim var ki evimde, bilmiyorum yaşlarını,
Nasıl geldi, nerde buldum gönlüme kardeş diye.
Kimi toprağını sevdi, coştuğumca coşuyor,
Kimi saksısını sevdi yalnız sarıldığı o.

Kimi her mevsim açıyor kimi zamansız güleç,
Kiminde bir yaprak görmek alırken aylarımı,
Yılda bir kez açmayana öykünmesinler deyip,
Adını sabır koydum menekşelerin!

Ömrümü anlatıyorum gün solup gidene dek,
Bu yaşıma nasıl geldim, niye sevdim bilsinler.
Oğul verdiğim dünyada içimi kanatıyor kaktüslerin dikeni,
Adını kahır koydum özlemelerin!

Bahar olsun istiyorum balkonumda dört mevsim,
Gördüğümde gülümseme yayılsın gözlerime. 
Damar damar yaprağına yürüyorken can suyum,
Adını ömür koydum güzel yaseminlerin.

Solacaklar mı diyordum ben toprağa düşünce,
Dağılıp dağıtacaklar mı, ölüm nedir bilince.
Ne konuşanları olur ne de su verenleri ve kim bilir,
Hangi derdi döktüğümü her birine her gece.

Güzelliği destan kalsın istedim, ölmesinler ardımdan,
Bu yüzden her birinden çoğalttım fide, çeltik,
Dağıttım isteyenlere, çiçek dili bilenlere,
Bu yüzden artık adını ölmez koydum çiçeklerin.
Ölsem bile yaşayacak, sevinçler çoğaltacaklar,
Verdiğimde mutlu olan dostların pencerelerinde.

Ünsal Çankaya
Gercekedebiyat.com