Gerçek Edebiyat

HÜZÜN

Issız kumsalda
Kumdan kaleler yıkık
Yapanlar gitmiş.

Dalgalar yorgun
Kumsala seriliyor
Dinlenmek için.

Terk edilmişse
Sataşmıyor köpekler
Kediye bile.

Taşmıyor artık
Yazlıkçıdan neşesi
Bomboş evlerin.

Bahçeler susuz
Çimler, çiçekler solgun
Kışı bekliyor.


DÖNÜŞÜM

Kuşlar gidince
Ormandaki yapraklar
Ölmeye hazır.

Sararır çoğu
Kahve renkten ürkerek
Toprak öncesi.

Karıştığında
Can olur ağacına
Ölü yapraklar.


DÜĞÜMSÜZ

Deli rüzgârlar
Vurunca yaprakları
İlmeklerinden

Savrulacaklar
Çakırdikeni gibi
Güzleye doğru.

Duldasındayken
Birikip kalacaklar
Ağaç dibine.


SOLGUN

Karanfillerde
Hüzün vurgunluğudur
Kararıp kalan

Boşuna değil
Kokusunun yitmesi
Susuz kalınca.


BAĞSIZ

Göçme telâşı
Başlayınca kuşlarda
Boşalır yuva.

Geri dönüşe
Kilitlenmez kapısı
Kuş yapısının.

Göçemeyenler
Dinlenir diye belki
Yem bile kalır.


NAZENİN

Yağmur yüklüyken
Dokunmalı buluta
Ağlasın diye.

Şimşekleriyle
Öfkenin gürültüsü
Patladığında.


ÖZLEMESE DE

Parkın içinde
Yaşlılığın yalnızı
Gözler ölümü.

Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com