Kalbi altın Musa Gümüş
Volkan Konak’ın beklenmedik ölüm haberinin mideme inen yumruk ağrısıyla gezerken memleketi Maçka’da toprağa verileceğini öğrendim. Trabzon-Maçka, 2007 yılında yapılan ‘3. Uluslararası Maçka Sümela Kültür ve Sanat Festivali’nin davetlisi olarak bulunduğum, böylece ilk kez gördüğüm cennetten bir parça... Acı haber yanında festivale ilişkin güzelim anılar zihnimde ister istemez harmanlanırken ikinci yumruk indi mideme… Maçka yolculuğunu birlikte yaptığım karikatürcü Musa Gümüş’ün beklenmedik ölüm haberi geldi bu kez… Sanat emeğiyle hepimizin saygısını, kişiliğiyle sevgisini kazanmış “sakin güç” arkadaşımız Musa’nın altın kalbi yazık ki ona kötü bir oyun oynamış! “Kurtulduk dostlarım, çalışma korkusundan Birkaç yıl önce bir sosyal medya ortamında, ‘yarışma’ adı verilmiş bir oyun düzenlenmişti. Bir karikatürcü, yerli-yabancı 10 karikatürcüyü, her gün biri olacak şekilde “aday” gösteriyordu. Aday gösterilenler de 10 gün süreyle her gün 1 karikatür paylaşıyor ve her yeni gün 1 yeni kişiyi aday gösteriyordu. Böylece binlerce güzel karikatür toplumla yeniden buluşuyordu. “Amacı pozitifliği, tutkuyu ve sanat aşkımıza ilgiyi teşvik etmek” olarak açıklanan bu oyuna, büyük ustamız Eray Özbek ben fakiri de aday göstermiş, ben de Eray Özbek’in takdirini çoktan kazandığını bildiğim arkadaşlarımdan biri olan Musa Gümüş’ü aday göstermek istemiştim. Kendisinin bu “oyuna” katılmak isteyip istemediğini sorduğumda; -Ben daha önce aday gösterildim ama fark etmez. Senin için bir tur daha yaparım, demişti. İki tur da yapardı Musa, üç tur da… Nitelikli üretkenliğiyle tanınan bir sanatçı dostumuzdu Musa Gümüş… 2007’de Maçka Belediyesi’nin, yukarıda sözünü ettiğim kültür-sanat festivali kapsamında düzenlenen “Köyden İndim Şehire” konulu karikatür yarışmasında Musa da, ben de ödül kazanmıştık. Maçka Belediyesinin konukları olarak davetliydik… Musa bu daveti, sevgili eşi ve oğlu Can’la bir iki gün daha uzatacak, kendi olanaklarıyla mini bir tatil fırsatına dönüştürecekti. Uçak korkusu olan ben ise, bu güzel ailenin yanımda oluşundan kuvvet alarak uçabilecektim ancak. Yolculuk günü geldi, hava alanında buluştuk. Tüm ailenin sakinliği ve neşesi sayesinde gerilimim neredeyse azalmıştı… Fakat o da ne! Check-in işlemi kuyruğunda fark edildi ki, Can’ın kimlik kartı evde unutulmuş… Eyvah! Şimdi ne olacaktı?.. “Biz Can’la eve dönüp, kimlik kartını alalım” demişti eşi Hanife, “bir sonraki uçakla geliriz…” “Şuradaki büfeden bir gazete alıp gelelim” der gibi rahattı sevgili Hanife Gümüş… Böyle anlaştılar, Musa ile bana şimdilik veda edip yanımızdan ayrıldılar. “Ben de onlarla gidip, bir sonraki uçakla beraber mi gelsem acaba?” demez mi Musa… “HAYIIIR!..” diye bağırmışım… Tek başıma uçak yolculuğu benim için söz konusu bile olamazdı! Acıyan gözlerle bakarak gülümsedi Musa: “Tamam, beraber gideceğiz, korkma…” dedi usulca. “Benim uçak düşecek, sen de herkese ‘Can’ın kimliği evde kaldığı için kurtuldum’ diyeceksin. İzin vermiyorum arkadaşım. Anca beraber, kanca beraber…” demiştim üstüne de, birazcık güldürebilmiştim onu. Hiç beklenmedik ölümü arkasından kadim dostu Zafer Temoçin şöyle yazdı: “Her hafta Dinozor dergisini kavga dövüş yetiştirmeye çalıştığımız en sıkıntılı dakikalarda yanıma gelip, getirdiği olumlu yaklaşımlarla tonlarca yükü sırtımdan alarak o stresli anları neşeli çalışmalara çeviren gerçek bir dost, büyük bir çizgi emekçisini kaybettik. Unutulmayacaksın Musa Gümüş.” Zafer ile Musa sayısız dergide yıllarca yol arkadaşı oldular… Benim, Musa’yla yıllar önce, birlikte en uzun zaman geçirdiğim o iki Maçka gününde gözlemlediğim kişiliğinin esaslı bir sağlaması oldu bu satırlar… Uçakta beni yalnız bırakmayarak “o stresli anlarımı neşeli yolculuğa çeviren gerçek dost” Musa, sevenlerini “hava alanında” bıraktı, uçmağa vardı! Evet… “Unutulmayacaksın Musa Gümüş”. Mustafa Bilgin
Çalışmak oyundur biliriz çünkü
yaşam oyunu
Oyundur, vuruşmak, dövüşmek
yaşam ölüm arası
Oyundur, ışığın gülüşünde parlayan
sonsuz gönül içre
rüzgârda kükreyen
ve kabaran denizde.”
Gercekedebiyat.com
Yazar Hakkında
-
İlk Yazıyı İnceliyorsunuz.
