Gerçek Edebiyat

amansızca akıyor zamanın seli

sırılsıklam sarıp sarmalamış,

bata çıka sürüklüyor beni

ve diplere çekiyor durmadan

hoyratça yapışmış yakama elleri.

her defasında ramak kala boğulmama

ulaşıyorum yüzeye binbir çabayla

yararlanarak onun dalgınlıklarından,

güçlükle nefes alabiliyorum

başımı çıkararak bu umarsız akıştan.

gökyüzü dolarcasına göğsüme

doluşuyor zihnime anılar,

zaman ötesi düşler, düşünceler, tutkular

her biri yılgın, ağlamaklı

kayalarda yırtılmış elleri, ayakları.

yara bere içinde yuvarlanıyorum

çarparak başımı tekrar tekrar

görünmez duvarlarına yanılgıların

her yanımda sıyrıklar, morluklar.

midem bulanıyor, kararıyor gözlerim

bıraksam kıyıya vuracak cesedi irademin.

çakıl taşlarını avuçluyorum dilin

dip sularından bu bulanık selin

fırlatıyorum dışarıya rengârenk

belki de avuçlarına hiçliğin.

sanki boşalmış evrenin tanından

amansızca akıyor zamanın seli

imdat çığlıklarıma aldırmadan

bata çıka sürüklüyor beni.

belki de her şeyi... belki de her şeyi...

Cem Savran

GERCEKEDEBİYAT.COM