Gerçek Edebiyat

Aşkı nasıl getirir ki trenler, uğurlayıp, el sallama ardından
Raylara, vagonlara olmasın küsmelerin.
Çığlık olup sönüyorsa özlemin,
Çağlasa da gözlerin, ıslansa mendillerin
Kusuru yok bu gidişte trenin,
Katkısı yok, perondaki son veda busesinin.

Her şey hızlandı çünkü, başlayış ve bitişler
Dahil fiyatlarına.

Artık kara değil tren, raylar çırpınıyor yüksek hızlarda
Devriliyor vagonlar, aşklar, ki aşkların aktarması kesin yok, 
Yorgun yokuşlara dayanmıyor sevdalar.

Oysa kavuşmalar vardı, peronlara vedalar uğrasa da,
Raylara marş olurdu tekerlerin teması.
Avucumuzu çarpardık; bir dize, bir kalbe, bir sevgiliye
Ulaşma sevinciyle.

Tam tara tam… Tam tara tam… Tam tara tam...

Kes makasçı, kes, bu ray gençliğime taşısın beni.
Orda peron olur babamın eli, buharlanır gözlerime istasyon.

Ünsal Çankaya
GERCEKEDEBİYAT.COM