Karikatürdeki kuymak tadı
Hayatın içinden bir anı sonsuzluğa taşıyan fotoğraf karesi gibi olsun isterim karikatürlerimin. Fotoğraftan ayırmak, ona karikatür diyebilmek için de biraz abartı gerekir tabi. Bu yüzden; ‘Abartma tozuyla lezzetlendirilmiş gerçeklik’ derim karikatürümü tanımlarken… Aradığım tema bazen masa başında karalarken gelip konar kağıdıma, bazen de hayat beklemediğim bir anda armağan eder. Hayatın sunduğu işte böylesi armağanlardan birini paylaşmak istiyorum sizinle… Yaşadığım semtin büyük caddelerinden birinde o gün, sempatik üç gençten oluşan sokak müzisyenleri, benim de içinde olduğum epeyce bir izleyici toplamıştı. Hepimizin sözlerine eşlik ettiği çok bilinen pop şarkıları çalıp söylüyorlardı. Üç dört şarkı dinledikten sonra “gönlümden kopanı” kumbara yaptıkları gitar kılıfına memnuniyetle bıraktım. Dışarıdaki işlerim bitmiş, evime dönmek üzereydim ki Karadeniz ezgilerinden bilinen, duygulu bir şarkıyı çalmaya başladı grup… Bir şarkı boyu daha bekleyecektim ‘mecburen’... İyi ki beklemişim, gözlemleyeceğim olay bana bir karikatür kazandıracakmış meğer. Müzisyenler bir sonraki icralarında neşeli, hareketli bir Karadeniz türküsü çalıp söylemeye başlayınca, yakınlardaki bir muhallebicide çalışan dört garson genç, patır patır koşarak geldiler, izleyenlerle grup arasına yerleşip coşkuyla horona durdular. Hücrelerine sinmiş tınıların çağrısına kayıtsız kalamayan, beyaz iş gömlekleriyle horon tepen bu gençlerin uyumlu hareketleri kayalara çarpan dalgaların köpüklerini andırıyordu. Müzisyenler de coşmuş, bu esriklik bitmesin dercesine çalmayı yarım türkü boyu uzattılar. Olanları hepimiz büyülenmiş gibi izledik. Sonunda türkü biter bitmez yine koşarak işlerine dönerlerken bu kez alkışlar garson gençlerimiz içindi… Evime dönebilirdim artık, ağzımdaki ‘kuymak tadı’ gitmeden. Mustafa Bilgin
Gerçekedebiyat.com
Yazar Hakkında
YORUMLAR