Gerçek Edebiyat

Onda yürekten var olur evreni dolduran öz,
Tutulup koklanır ya gül öylesine somut söz.

Derinlerde yanan oddan alevce yükselir ah,
Bir bu ahı görmek bile büyük bir ergi ey göz!

Ey Timuroğlu! bak hele “Göz Göz Olmak”ın ile,
Onun ulu bağrında da bütün yaralar göz göz.

Onda dile gelir vurgun, onda Leylâ ve Mecnun,
Onda üstün, onda düşkün, ana-babalı, öksüz.

Osman Numan Baranus, Edebiyat ve Eleştiri ofisinde, 1998 Foto: Ahmet Yıldız

Yangınlara varılırken “sûz” sözü mırıldanır,
Fuzûli dendi mi hemen bin anlam kazanır “sûz”.

Ünlü “Su Kasidesi”nde deryalar sunan ozan,
Gönül verenler derdiyle Kerbelâ denli susuz.

Var yatkın say karanlığa, balkırını unut da,
Zaman bulur mu okuyup yazarsa gece-gündüz?

Beni benden alıp giden, yederken dellendiren,
Divan özünde O’dur, halk özününde Yunus.

Yanımda Deli Taha var, Dr. Taha Akmanlar,
Usumda delikanlılar vurulan güpegündüz.

Halkın gözleri önünde öldürülen genç kızlar,
Kahkahanın hesabı mı, ne gün güldü yüzünüz?

Deli Taha yaşlı, titrek, solugan, ama candan,
Fuzûli’yi Fuzûli’nin yurdunda arıyoruz.

Ne gezer… Yabanın kini vurunca buldozerle,
Abasız ozan kaldı mı sana birde gömütsüz.

Beri yanda kıyacılar bol bol av buluyorlar,
Av dersem ruhumuz onlar, ruhumuz, umudumuz.

Yıllar yılı sürdürülen bu öldürüm, bu kırım
Ya tınmazlık yaratırsa, ya aymazlık, ya sus-pus?

Dürtülüp haydalansa da aldırmaz olur gayrı
Sağrısının üzerinde hep nodul gören öküz.

Osman Numan Baranus, Edebiyat ve Eleştiri dergisinde, Ankara 1998. Foto: Ahmet Yıldız

Pompei’ydi apansızın lâvlar altında kalan,
Erzincan’dı bir gecede depremle olan dümdüz.

Ama Taksim, ama Nurhak, ama Üç Darağacı,
Kardeşin kardeşe hıncı, bu asıl ölümümüz.

Deli Taha da katıldı kahrından ölenlere,
“Gâh Mecnun gâh ben devr ile nevbet beklerüz.”

En sonunda Fuzûli’yi özünlerinde buldum,
Bir kez olsun bırakmadı beni ozanım yalnız.

Yurt-yuva özlemimde bir gam sezen büyük Ustam,
“Cennet içre de vardır azap, dedi, ey Baranus!” 

Osman Numar Baranus
(Türkiye Yazıları, Sayı: 19, Ekim 1978, s.16)
Gerçekedebiyat.com