Gerçek Edebiyat

Didem Madak'ı (1970-23 Temmuz 2011) çok genç yaşta kaybettik. Henüz Grapon Kâğıtları (2001) ve  "Ah"lar Ağacı (2002) adlı kitaplarını okuyabilmiştim. Üçüncü kitabı Pulbiber Mahallesi'ni (2007) ise hâlâ edinebilmiş değilim. Basıldığı yayınevini bile bilmiyorum.

Didem Madak'ın önemsenmesi gereken bir şair olduğunu düşünüyorum. Çünkü şiirde kadına özgü dili, algıyı en iyi veren, daha doğrusu kadın kokuşlu şiirler yazan bir şair.

Onun bu başarısının fark edildiği söylenebilir, ama kendini öne çıkartan gündemlerin peşinde olmadığı için hayatın elinden tutan şiirler yazmakla yetindiği söylenebilir.

Dahası şiir, onun eli olmuştu; evet hayatın elini tutan.

Didem Madak kendini, şiir yazma eylemliliğini şöyle betimliyor: “Ben çok nadir şiir yazan biriyim. O da gerçekten şiir yazmaya ihtiyacım olduğu zaman.

O yüzden kendime ‘olağanüstü hal şairi' diyorum”. Bu sözleri ondan ödünç alıp rahatça kendim için söyleyebilirim: Şiir, kesinlikle yazma ihtiyacı duyulduğunda yazılmalı. Bu başarıldığında organık bütünlüğü olan, yaşananla örtüşen metinler çıkar ortaya. Şiir yazma edimi, sırf teknikle sınırlandırılmamış olur.

Duyarlık girer işin içine. Öfke, sevinc, coşku, umut, korkular, beklentiler, kâbuslar,  vicdan; kısaca insani derinlik şiire dönüşür.

Elbette böyle bakarak, şiirin insan yaşamındaki yerini de belirlemiş oluyorum. Poetik bir tutum olarak önemsiyorum bunu. Şiir benim de ihtiyaçlarımdan biridir. O ihtiyaç öne çıktığında yazmaya koyuldum. Bunun dışında başka bir etkenin belirleyici olabileceğini düşünemiyorum.

Başka biçimde bunu şöyle söyleyebilirim: Şiir, benim elimdir. Hayatın elini tutan elim!

İlhan Berk, “Zor olan (...) şiirin hayatını yaşamaktır. Yazmak sonra gelir.” diyor.  Şiir tarihi doğruluyor bunu. Kesinlile öyle olmalı, yazılan şiir, şiirin de hayatı olmalı. Böyle olunca şiir, “dünyayı kurtaramaz belki;  ama insanın elinden tutar.”

Gökben Derviş

Gerçekedebiyat.com