Gerçek Edebiyat

Madem insan kalitemizden çarpık kentleşmeye, azdan da az okurluğumuzdan keşmekeşe dönmüş trafik çilesine, töre cinayetlerinden çığ gibi büyüyen işsizliğe, her derde deva “kanaat önderleri”nden dinlediği müziğin herkesçe sevildiğini sanıp yolcularına da dinletme lütfunda bulunan dolmuş şoförüne, sayısız konuda yakınıp dururuz… 

Arada bir, hatta sık sık dönüp sormak gerekir kendimize: Biz öğretmenler, bütün olup bitenlerden muaf mıyız?

Uzun süredir dergimizde her sayı yayımladığımız 1 sayfalık “Öğretmen Kamuoyu”, aldığımız izlenimlerden anlıyoruz ki okurlarımızın ilgisini çekiyor. Ancak, 4-5 dakikada okunabilen bu 1 sayfanın hazırlanması, görevli arkadaşımız için zaman zaman çileye dönüşür. Yöneltilen soru siyasal bir içeriğe sahipse, sorunun muhatabı aynı zamanda okulun yöneticisi ya da “gözlerimi kaparım vazifemi yaparım” anlayışıyla yaşayan bir meslektaşımızsa, konuşturmak ferman ister. “Ben devlet memuruyum, demeç veremem!”, “Adımı yazmazsanız söylerim!”, “Şimdi işim var sonra arayın!”, “Soracak başka soru bulamadınız mı?”, “Söyleyeyim ama yayımlamayın!” diyenler… Hatta sorumuzu yanıtladıktan üç dakika sonra arayıp biraz önce söylediklerini yazmama ricasında bulunanlar… 

Açık yüreklilikle, kimseye eyvallah etmeden, hatta konudan kaynaklı öfkesine gem vurma gereği duymadan konuşan meslektaşımız da yok değil. Ancak son yıllarda bu tutumdakilerin oranı iyice düştü ve görevli arkadaşımızın da işi zorlaştı. Öğretmenimiz konuşamaz hale geldi. Korkuyor. Başına gelebilecek belaya bulaşmaktansa çalıyı dolaşmayı yeğliyor.

Durum böyle olunca:

Yüz yıl öncesinin; “Bir gün fen, şu kara toprağı altın yapacak / Ne olacaksa bilim gücüyle olacak... İnandım” diyen şair öğretmen Tevfik Fikret’in aydınlanmacı duruşundan…

Kurtuluş Savaşı yıllarının başlangıcında:

“Silkininiz, yarınki müdafaa şûrasını, siz bugün gençler birlikleri içinde diğer işçi gençleriyle birlikte kuracaksınız… Silkininiz, bütün yeni bir hayata ve muzaffer bir inkılâba ait taassupsuz, riyasız ve pek ileri bir zemini, gençlik teşkilâtınız, gençlik birlikleriniz, gençlik heyecanlarınız hazırlayacaktır” diye genç öğretmen adaylarına seslenen eğitimci Ethem Nejat’ın devrimci tutumundan…

1940’larda "İnsanoğlunun kazanacağı en büyük zafer; korkuyu yenmesiyle kazanacağı zaferdir" diyerek Köy Enstitüleri’yle Anadolu toprağını canlandırmak için paçalarını sıvayıp okul okul dolaşan İsmail Hakkı Tonguç’un halkçı ruhundan…

Aynı yıllarda katır sırtında, yük kamyonlarının vagonunda Tunceli’nin, Bingöl’ün dağ köylerinden kız çocuklarını okula taşımak için canını koyan Sıdıka Avar’ın çalışkanlığından… 

“Karıncalar birleşirse filleri yutar” deyip TÖS’ü örgütlemiş, gerçek sendikacılığın simgesi Fakir Baykurt’un bağımsızlıkçı gür sesinden, vb… geçerek bugüne gelen öğretmenin teslim olmuşluğu, bananeciliği, adamsendeciliği, büyüklerimbilirciliği…

İktidarın yan kuruluşu olma görevini başarıyla yürüten bir sözde sendikanın bütün kamu kurumlarında olduğu gibi okullarda da “sivil itaatsizlik” adıyla başlattığı giyim kuşam “özgürlüğü”nün asıl amacının özgür aklın ve bilimin üstünü kalın kara örtüyle kapatma girişimlerinin bir parçasından başka bir şey olamayacağını, yöneticilerinin eylem ve söylemlerine bakarak henüz fark edemeyen meslektaşımızın bu sayımızdaki “Öğretmen Kamuoyu” sayfasına yansıyan ağırlıklı görüş, bugünkü “öğretmen” modelimizin özetidir. İşin türbanla ilgili aşamasını sonuçlandıran gücün, sınıflarda yavaş yavaş kara çarşafa girmiş görüntüler sergilemeye başlamasının ne anlama geldiğini yine ya fark edemeyen ya da ona alışmaya hazırlanan, sesini çıkarmaktan korkan sevgili meslektaşım: 

İşin ucu kravatsız, kot pantolonla derse girmekle kalacak gibi mi görünüyor? Böyle devam edersen, gelecek öğretim yılında, bir sonrakinde, ondan da bir sonrakinde devreye girecek yeni “özgürlük”(!) girişimlerinin seni, çocuğunu, ülkeni nereye götüreceğini, yol yakınken bir daha düşünmeye ne dersin?

Nazım Mutlu
(Öğretmen Dünyası dergisi, NO: 401)
Gerçekedebiyat.com

Gerçekedebiyat.com