Sırılsıklam... / Hüseyin Atabaş
Anımsadım gönlümden geçmeyenleri,
gene de özenmedim düşük olana;
şaşırdım düzensizliğin usta kıvraklığına.
Kadavram kendi gölgesine omuz verir de
kulak kesilip dinlerdi aptal ayak sesimi.
Biriyle karşılaştım ya sabah ya akşam,
susmak ağırdı, konuştum sağır oldum.
Uslu insanlarız sorsan, deli doluyuz oysa,
Vivaldi’nin ‘Dört Mevsim’i tamamdı ama
ara tara bulamadığım beşinci mevsimdi.
Canına kıymazdı hiçbir kuş camı görse,
özlemle beklemek kör ediyor her seveni.
Dostluk için gülümsedim tüm resimlerde,
tanık olmadım ömrümde böyle şeye
yitirdiğim gölgemi özledim, geçersizdir.
Bunca yıl bilemedim hangi renk mutlu,
bunca yıl senin gözünde yaş yerine
Roma’dan kalma duvarda taş olsaydım!...
Derken sevdanın küllerini savurdu rüzgâr
gerisi o boşluktu, gayri ne gam ne vuslat.
Dün sabah babam ölüğünde sezdim ki,
ormanın umurunda değildi ölüm/kalım.
Bir düşünsenize, orada yağmur yağarken,
sırılsıklam olduk burada biz;
ıslanan gölgemi aldım cebime koydum.
S u n u
hiç olmayı becrenleredir oysa direncim!
Hüseyin Atabaş
GERCEKEDEBİYAT.COM
Yazar Hakkında
YORUMLAR