Gerçek Edebiyat

Hemen her yıl, bir bahaneyle yolumuz düşer Zincirlikuyu’ya. 2 Temmuz 1993’ten bu yana Asım Bezirci’yi, Rıfat Ilgaz’ı yokluyoruz.. Kimi zaman kalabalıklarla, kimi zaman eş dost, aileden birkaç kişi, bir iki kişi de yayınevinden.

Ziyaret ettiğimize nasılsın nicesin diye soru sormaktan çok ona olup bitenden haber veririz.
Bu yıl da öyle yaptık. Silivri yollarındaydı yakınlarımız, arkadaşlarımız. O yüzden iyice biz bizeydik: Refika Bezirci, TYS Başkanı Mustafa Köz, Adnan Özyalçıner, Evrensel Basım Yayın’dan Songül Özkan, iki üç okur Asım’ın başı ucundaydık. Bizden önce Eyüplü arkadaşlar uğramışlar. Mineler, hüsnüyusuflar, portakal çiçeklerinin yüzü gülüyor. Daha önce dikkat etmemişim, Asım Bezirci’nin taşında “bilimin ve sanatın emekçisi; barışın savunucu ve savaşçısı” yazıyor.

Mustafa Köz, Asım’la konuşmaya başlamış bile. Sesinde ona güzel haberler verememenin burukluğu var: “Yine sana geldik Bezirci. Hep bildiğin gibi memleket. Dilim varmıyor ama hatta daha kötü. Yangın sürüyor. Aydınlar, gazeteciler, gençler hapiste. Ama biz umutsuz değiliz. Bize bıraktığın umudu çocuklarımıza devrederek direniyoruz. Kitaplarınızı okuyor çocuklarımız.” Refika eğilip bir çiçeği okşuyor. İnceden içini çekiyor. Mustafa anlatmayı sürdürüyor: “Az ilerinde yatıyor Rıfat Ilgaz. Sizden sonra çok yaşamadı. Ama hepiniz gibi ayrılmadı aramızdan. Birlikteyiz. Kitaplarınızla yaşıyorsunuz hepiniz!”

Refika özlem dolu cümleler mırıldanıyor. Bu günlere direnmenin önemini vurguluyor. Sivas’a birlikte gitmemenin “keşke”si hep acı verecek ona.

Adnan Özyalçıner, a dergisi günlerindeki gibi genel durumu özetliyor, yapılması gerekenlerin farkında olan bir gençlikle övünüyor. (Bir an dergideki gibi “sen ne yazacaksın Asım” diyecek gibi geliyor bana)

Songül Özkan, “Asım Ağabey biz gene paylaşıyoruz çorbamızı” diyor, “Yalnız sen yoksun sofrada!” Bu ilk tanıştıkları günden bir anı.

Alaca bir kelebek, sıcağı dalgalandırarak, bir selam gibi saçlarımıza değerek, uçup gidiyor.  

Sennur Sezer 

Gerçekedebiyat.com