Gerçek Edebiyat

Kâr amacı taşımadan kurulmuştu zamanında,
İğneden ipliğe türlü fabrika.
'Devletlû' geleneğini rehber sayan utanmazlar
Taş üstüne taş ekleyip gülleri dermek yerine
Geldiler, sattılar, mirasyediler!

Satılacak yer kalmayıp sıra insana gelince,
Çalışan her fabrikada, işleyen her makinada,
Bir bir kapıya koydular insanları umuduyla.
Umutla karın doymuyor, düşlerimiz çoktan soldu.
Direnmek hak olurdu ya insanlar, ah insanlarım,
Umutları giysi diye çekmişlerdi sırtlarına!

Çadırlar dolusu açlık, insanlık kör yoklamada,
Onlar üşür, biz üşürüz, zemheri uzar dışarda,
Çocuklarla ekmek bekler, unuturuz oyunlarda!
Dostlar ölürler arada, yağmur alır ellerini,
Dilinde bir mahzun türkü, 'Arap kızı' kalır camda!

Bir çınardık masallarda, güçlüydük ve umutluyduk,
Bak oydular kalbimizi sinsi sinsi kuytularda!
Ne dallarımız yeşerir ne de patlar tomurcuklar,
Yüzümüzde açmaz güller, ömür döner kırlangıca!

Ah ne çok azaldık yine, ne çok azaldık biz kuzum!
Döküldük hep yaprak yaprak, savrulduk her fırtınada.
Neden, niçin kavuşmuyor insanlık güzel günlere?
Nergisler bile açmıyor, erişmek zor baharlara!
(2010)

Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com