Gerçek Edebiyat

Bu şehirde bir kişi
Bana söyledi
Gökyüzüne bakan gözlerle:
‘’- Güzelliğe alışkınım.’’
Ve ağladı.
 

ARAMIZDA BEŞ KİTAP
 
Aramızda beş kitap
ve çölün karanlık zamanı
Dokunmaya gidiyorum
Duruyorum:
"Ay? Yıl?"

Nedense geldin

Bu beyaz soğuk sahil

Sarılmak yok
Bir ömür boyu…
Bir ömür boyu…
 
Sanırım gün yok
Yazılmamış mesajlar
ve aramaların var telefonumda
Ben bakmıyorum
Ben bakmıyorum
Ben bakmıyorum
Kimsenin ihtiyacı yok
Bu kişilerarası kapılarda
Bu denizde dipsiz
Okuyorum

Dayanmaya devam ediyorum
 

ESKİ ŞEHRİM
 
Eski kasabam… güzel bir ev.
Selamlar, zar zor duyulabilir belki de.
Bunun için üzgünüm ...
Şimdi beraberiz
Daha önce olduğu gibi...
 
Hızlı bir harekete kadar,
Dondurulmuş akacak gözyaşlarına,
Kırık bantları düşecek gökyüzüne
Ve sarılmadan önce
Girişte duracağım...
 
Hızlı çekimin kalbine kadar
Ve açık dertlerden önce ...
Kaybettiğimi sanmıyorum.
Bütün bu mutluluktan sonra
Unutmadım,
Unutulmadım…
 
Benim tatlı evim, ihtiyar şehrim
Hatırlıyorum, dingin nabzın atıyordu ...
Sonra - biliyorum ki döneceksin...
Tekrar hissedeceksin
Büyülü bir biçimde yatıyordu.
 

SENİ TERK ETTİM
 
Seni yolda bıraktım -
Katı hatıra yığını içinde.
İsimler silindi
Listelerden
Neredeyiz acaba?!
Her nerde olursak olalım
Yine hep aynıyız.
 
Sana tutkum var
Yeni korumasız rotalara
Biryerlere koşacağız ...
Bu aceleye karşı gelemeyiz! ..
 
Senli rüyalar görüyorum
Ve dokunuşun…Ve jestlerin.
Ve dokunulan yerin kalbinde
Boş kalıyorsun.
 
Senden ayrı yaşamak zorundayım
İddia edilen günlerin yeniden başlaması için,
Belki de gelmeyecek
Değişmeyecek asla düşüm...
 
Seni bıraktım sıcak
Eski çabaların adasında.
Bir zamanlar sevgiyle
Yaşadığımız aşk odasında…
 
Ve karıştırma
acı ve sevince ışık tutan
Deniz feneri yüksek bir rüzgarla parlıyor...
Uzak bir rüyada -
Sessiz New York'ta
Sol tarafımızda ortak birşeylerimiz var.

Rusça’dan çeviri: Oktay Hacımusalı

GERCEKEDEBİYAT.COM