Gerçek Edebiyat

Biterken, nasıl bakışmıştık ?
Üzerinde hangi elbisen vardı ? Ben ne giyinmiştim ?
Bana söylediğin son söz neydi. ? Hava nasıldı ?
Mevsim hangi mevsim ?
Omuzlarının üzerinde görünen deniz ve denize dalan martılar ?
Nasıl kokuyordun ? Saçların hangi rüzgar oyunlarındaydı ?
Sarıldığımda, sol omuzundan boynuna kadar olan uzun yolda, hangi 
ormanlarda ve pınarlarda dinlenmiştim?
Karşılaşmış mıydık ? 
Buluşmuş muyduk ?
Yoksa sokağa bırakılmasına karar verilmiş bir köpek miydim.?

Kim vardı yanımda ?
Sen yalnız mıydın ?
Her şeyini söylediğin bana “terk edeceğini söylemeyerek” başlattın,
bu durdurulamaz yıkımı.

Şimdi uzayda bütün ağlardaki bana yönelmemiş bilgileri bekliyorum.
Teknolojinin tam ortasında, gezegeninden bana gelebilecek bir işaret 
kalmamış...

Temmuz ve deli Ağustos, yanan birini daha fazla yakamaz...

Cenneti geri almaktır gidişin.

Çöl belki bitmezdi, sonunda kavuşulacak bir deniz olmasa.
Ancak şimdi yollarımın sonunda ne var ?
Kimse bilmiyor !
Ben terk edilmiş sanarak kendimi, yollara çıkacağım.
Petra’yı bir gecede nasıl terk ettiyse ahali ?
 

***
 

Biterken, daha az sevilmez bir hayat. 
Biterken bir aşk başladığından daha çoktur. 
Bir çiçek solarken döker tüm tohumlarını. 
Biterken de çoğalabilir insan. 
Yeni bir hayat doğmaz mı ölümün bağrından ? 
Bitip giderken bir yaz, en güzel çiçekler açar.
Biterken hep güzel anılar gelmez mi aklımıza ? 
Hep bir telaşla acıların üstünü örterek anlatmaz mıyız  ?
güzelleştirmez miyiz, küçücük yaşanmamış ekler koyarak ?

Ne kalacaktır bu güzellikler de olmasa hayatımızda 
Ayrı yönlerde hızla uzaklaşıyor olsak da,
aşk hiç bitmesin....

Erhan Doğan  

Gerçekedebiyat.com