Gerçek Edebiyat

Bir fotoğraf; yeşil bir parka var bankta, başlığında sahte kürk.
Bekliyor sahibini, gelip de giysin diye.
Eşyalar bilmiyor çünkü öğütülen zamandır, giden gelmez geriye.
Bir avukat, hukukçu ve çok bilge, dokunuyor o parkaya sevgiyle.
İçindeki Deniz'in deniz olduğu zaman, zamanı aşsa diye.
O biliyor olmazı, acı yüklü kalbinde.
Yüzlerce kurgu davada sanık ya da savunmandı o yıllar,
Adı Halit, Çelenk'ti düşleri için yaptığı mücadele,
Ak alnının üstünde.
İnsanlığı yükselirdi hepsinin üzerinde.
Parkanın içindekini astılar öyle gitti.
Mayıs'ın altısıydı, gencecikti, fidandı.
Gitti parkanın içindekini düşünerek seven elin sahibi.
Ruhu sonsuz kere gençti, bedeniydi yaslanan,
Biz o insanın acısının tanığıyız şimdi o fotoğrafta,
Yetse gücüm can verirdim, yetmedi bakışının.
Deniz çoktan gitmişti de parkasıydı boş olan,
Anısı hazinemizdir, odur anmaya kalan.
Bakışıdır bizi yakan fotoğrafla anılanların, yaslarıyla yaşlananların,
Düşleridir, düşünceleri, olsa yapardı diye umduğumuz rüyalar.
Gitmeyen o anlar işte, bir de anılarımıza değen o fotoğraflar.

Ünsal Çankaya
Gercekedebiyat.com