Mercan kırmızı
Yitiklerimin acısını yüklesem bulutlara,
Götürse, uzaklara ağsa, ağlamasam bir daha,
Benzemesem yağmura.
Oysa gözlerim buğusunda camın, eşlikçi karanlığa,
Yıldızlar ışıksız dağılmış, gökyüzüm paramparça,
Aysa suskun gecelerdir dünyamızdan uzakta.
Yağmur bile yağmur değil, şimşekler bebeğinde,
Çaktıkça sağanağım, çavlan savım ırmakta,
Dökülüp çarpıyorum kayalara, taşlara.
Çanağında kan, aç-kapa yaptığım kapaklarıyla,
Kuşatıldı retinam, kirpiklerim son çırpınışta.
Gözlerimi alıştırdım kırmızı mercanlığa.
Acı bir azalıp bir artıp kaplarken ömrümüzü,
Abat olmayın deyip mülk edindiği kalbe,
Gidip gelişi bundan, kalıp yakışı bundan.
Kuşatmasında daraldıkça daraldı içim,
Acının baskısına isyan yoksa ucumda,
Ağlasam ne faydadır, ölsem ne fayda!
Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com
ÖNCEKİ YAZI
SONRAKİ YAZI
EN SON YAZI
KÖŞE YAZILARI
ÇOK OKUNANLAR (Haftalık)
REKLAM
ÜCRETSİZ ABONE OL
Güncel içerikleri takip etmek için mail adresiniz ile abone olabilirsiniz.