İnsan doymuyor
Bir kusura sığınıyor arzusu tırmandığında,
Yok ediyor avlağını kökünü kazıyan hırsla,
Bölüşen değildir çünkü özgürlüğün duygusunu.
Yavrulu ceylanlar, suya inen geyikler, üveyikler,
Uçarak, kaçarak kurtulmayı umamıyorlar ondan,
Saldığı ölüm korkusu akıyor damarlarında.
Silah icat eden insan öldürdü doyumluk üstü,
Giyindi hayvancıkların kürkünü ve derisini,
Boynuzuyla boru çalıp saldırdı çağlar boyunca.
Gireceği bir avuç yer yetmedi göz doyurmaya,
Mülkiyeti icat ile kapattı kara toprağı,
Üstünde var olanlara.
Oysa ölüm var dünyada, ne güç ne de hırs dinliyor,
Doymuyorum diyenlere zerrece torpil geçmezken,
Kazılan çukuru örten toprak yorganındır diyor.
Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com
ÖNCEKİ YAZI
SONRAKİ YAZI
EN SON YAZI
KÖŞE YAZILARI
ÇOK OKUNANLAR (Haftalık)
REKLAM
ÜCRETSİZ ABONE OL
Güncel içerikleri takip etmek için mail adresiniz ile abone olabilirsiniz.