Denge
Adam küstü gölgesine.
Yaşamı kolaylamak yerine,
Yüküne yük ekleyen,
Herkese.
Adam bu dünyaya geldiğine,
Gelişine vesile o bireye.
Küsmüştü çünkü evvelce,
Silsile halinde taşıdığı,
Öfkenin genlerine,
Köklerine,
Dününe
Güne.
Yetinmedi.
Küstüğüme küs dedi sevdiğine.
Bozuşurum yoksa gün indiğinde
Seninle bile!
Dünyayı seviyordu sevdiği.
Seviyordu onu, o da yaşamla
Barışır bir gün diye bekledi
Gülümseyince.
Öyle bir an oldu ki tıp oynar gibi,
Nefesini tuttu birden, ölüm oldu nerdeyse.
Bilmiyordu yaşamı zehrettiğini,
Kendine, çevresine.
Bitti yaşamak isteği.
Küstü yarattığı inceliklere
Değer verilmeyince.
Konuşmaz oldu kimse kimseyle.
Bakışakalan gezegenler bile
Küstü güneşe.
Ah Aykız'ım bayılırdı geceye,
Yıldızlarla yarışıp dans etmeye.
Şiirini dağıtırdı şavkıyla,
Sözler şifadır diye.
Alışamadı sesini yitirmeye,
Gölgesinden edilişine.
Güldü güneşe!
Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com