Aşksızlığa Dair Bir Betimleme / Raif Özben
sonsuz gök boşluğunun ötelerinden
karşı kıyılarından okyanusların
şimşekleri çakar yanardöner beden bir kadının
tattıramadığı bütün hazların
kümelenmiş bulutlardan dağların arasına
kurumuş bir nehrin uğultusu dökülür
uzakta tüm yağmurları kendine çeken bir vadi
eskimez bir sel sesini sürer üstüme
koşarım doyulmaz serinliğinden çıkışsız bir ormanın
mecnun’um dalarım beton çöllere
ve insan sesinden kum fırtınası
silip süpürür gündelik sesimi oralarda
söz ve eylem oyundadır bağımsız gerilimlerde
geceyi tiklere boğmaktadır tarihin bilinçaltı
çekilirim yatağıma kimliksiz bir yıldızla
yapışır nemli kokusu üstüme perdelere
ve açar pencereleri bakarım
aşk gibi bir şey yayılmış sabah serinkentlere
Raif Özben
(Asyalı Ayyaş, Can y. İst. 2000, s. 61)
GERCEKEDEBİYAT.COM